Kırılamayan Bir Kabuk: OTİZM

Biliyor muyduk ki, dünyanın ışığını gördüğü o günden beri evladımızın kıramadığı bir kabukla yaşayacağını? Bazen bir zar kadar ince, bazen de bir beton duvar kadar kalın, aralarda oluşturmaya çalıştığımız kırıklardan içine girmek için çırpındığımız bir kabuk.

Otizm; Bu güne kadar kimsenin tam olarak alamadığı bir kale. Zaman zaman bazı özel durumlar istisna. Her şeyde olduğu gibi...

Zorluk veya ağırlık durumları her otizmli bireyde farklı da olsa hala tam olarak çözülemeyen düğümlerle dolu bir ip, yüzlerce kilitli odası olan büyük bir saray. Derin endişeler arasında, büyük bir kıtaya yayılmış cephelerde, sınırlı mühimmatla, güçlü bir orduya karşı verilen bir savaş.

Daha nasıl anlatayım ki yaşadığımız zorlukları?

Kelimelerin ifade etmekte yetmediği acılarla dolu hayatlarda hala umutlar içinde mücadele eden insanlarız. Biz kim miyiz? Otizmli evladı olan anne ve babalarız.

Bu bir karamsarlık değil. Bir yakınma hiç değil. Bu, bilmeyenlerin, otizme dikkatini çekmek için yükselen bir çığlık sadece.

Böyle olursa ne olacak, otizmi bilirseniz bize ve çocuklarımıza ne faydası olacak?

Çok faydası olacak. Toplum içinde çocuklarımız ve biz anlayış göreceğiz, destek göreceğiz. Dışlanmayacağız. Yargılanmadan, ittirilmeden yaşayacağız.

Otizmi bilen, otizmli bireyleri tanıyan insanlar arttıkça hayatımız daha da kolaylaşacak. Çocuklarımız rahat edecek. Enerjimizi her yerde anlatmak zorunda kaldığımız otizm kelimelerine değil, çocuklarımıza harcayacağız.